395px

Melancolías del Viejo

Apparicio Silva Rillo

Cismas de Velho

Quando a garoa do inverno
Me atropela pro galpão
Chego a chaleira ao tição
Corto um crioulo a preceito
E abrindo as varas do peito

Me ponho, triste, a cismar
E logo vejo apontar
Furando a garoa mansa
A tropilha da lembrança
Que eu nunca pude amansar

É balda de quem é velho
Viver jungido ao passado
Como um boi magro e cansado
Sofrendo ao peso da canga

Mas que paciente e sem zanga
Vai mascando a malagueta
Que é o carreteiro sotreta
Que não lhe afrouxa o serviço
E o boi velho, nem por isso
Deixa de amar a carreta

Por mais que tenha sofrido
Sempre um velho ama o passado
Como um matungo estropiado
Que já não dá mais rodeio
Que gastou no aço do freio

Seu derradeiro colmilho
Que nunca conheceu milho
Nunca passou do capim
E o matungo, mesmo assim
Tem saudade do lombilho

Mesmo com marcas no couro
De algum puaço mais forte
Mesmo sabendo que a sorte
Lhe foi ventena e mesquinha
Um velho quando se aninha

No achego dos pensamentos
Disfarça esses maus momentos
Nalguma fresta do peito
Como um remendo bem-feito
Que se tapeia nos tentos

Esta verdade é sabida
Dos chirus mais veteranos
Que no rebolo dos anos
Mesmo as horas mais funestas

Vão embotando as arestas
Tomando um novo feitio
E acaba sempre sem fio
O punhal dos desenganos
Porque o rebolo dos anos
Gira sempre de arrepio

Melancolías del Viejo

Cuando la llovizna del invierno
Me atropella hacia el galpón
Llevo la pava al fogón
Corto un criollo con precisión
Y abriendo las varas del pecho

Me pongo, triste, a cavilar
Y pronto veo aparecer
Abriéndose paso entre la llovizna mansa
La tropilla del recuerdo
Que nunca pude domar

Es baldío para quien es viejo
Vivir atado al pasado
Como un toro flaco y cansado
Sufriendo bajo el yugo

Pero con paciencia y sin enojo
Va masticando la pimienta
Que es el carretero astuto
Que no le afloja el trabajo
Y el toro viejo, aún así
No deja de amar la carreta

Por más que haya sufrido
Siempre un viejo ama el pasado
Como un caballo cojo
Que ya no da más rodeo
Que gastó en el acero del freno
Su último colmillo
Que nunca conoció el maíz
Nunca pasó del pasto
Y el caballo, aún así
Extraña la montura

Aunque tenga marcas en el cuero
De algún lazo más fuerte
Aunque sepa que la suerte
Le fue esquiva y mezquina
Un viejo cuando se acurruca
En el abrigo de los pensamientos
Disimula esos malos momentos
En algún rincón del pecho
Como un remiendo bien hecho
Que se disimula entre los cueros

Esta verdad es sabida
Por los chirus más veteranos
Que en el vaivén de los años
Incluso las horas más sombrías
Van desgastando las aristas
Tomando un nuevo aspecto
Y siempre termina sin filo
El puñal de los desengaños
Porque el vaivén de los años
Gira siempre con escalofríos

Escrita por: Apparicio Silva Rillo