De radelozen
Ze lopen hand in hand, gehuld in doodse stilte
Door uitgedoofde steden vol van vocht en kilte
Waarin alleen hun doffe sloffen wordt gehoord
Zo lopen woordeloos de radelozen voort
Hun vleugels zijn verbrand, hun takken afgewaaid
Zo op een klip gestrand dat dood geen angst meer zaait
Zijn ze de liefde moe, die droom werd wreed verstoord
Zo lopen woordeloos de radelozen voort
En ik, ik ken hun weg, ik ben hem zelf gegaan:
Al meer dan honderd maal ben 'k halfweg blijven staan
Maar, jonger of gekwetster, zetten zij hem voort
Zo trekken woordeloos de radelozen voort
Want onder gindse brug is 't water diep en lief'lijk
Daar houdt de wereld op en is het bed gerief'lijk
Zij snikken er hun naam nog, als een jonge bruid
Dan wist het water stil de radelozen uit
Sta op degeen die hun de eerste steen wil gooien
Die kent van liefde alleen de woorden 'ik' en 'mij'
De brug gaat zich alweer in ochtendnevels tooien
Een leven dat eens hoop gekoesterd heeft
voorbij
De los desesperados
Caminan de la mano, envueltos en un silencio sepulcral
Por ciudades extinguidas llenas de humedad y frío
Donde solo se escucha el sonido sordo de sus zapatillas
Así caminan sin palabras los desesperados
Sus alas están quemadas, sus ramas desgajadas
Como varados en un acantilado donde la muerte ya no siembra miedo
Están cansados del amor, ese sueño fue cruelmente interrumpido
Así caminan sin palabras los desesperados
Y yo, yo conozco su camino, yo mismo lo he recorrido:
Más de cien veces me he detenido a medio camino
Pero, más jóvenes o heridos, ellos continúan
Así avanzan sin palabras los desesperados
Porque debajo de aquel puente el agua es profunda y apacible
Allí termina el mundo y la cama es confortable
Ellos sollozan su nombre allí, como una joven novia
Entonces el agua borra en silencio a los desesperados
Levántate aquel que quiera arrojarles la primera piedra
Quien solo conoce las palabras 'yo' y 'mío' del amor
El puente se adorna de nuevo con neblinas matutinas
Una vida que una vez albergó esperanza
ha pasado