Call Of The Raven Moon
The night sky is ever still as
Silence descends, the four winds
Becoming one caressing my
Naked body, and as you watch
The branches bend
Revealing all of you
Long lost, but never forgotten
Will you meet me at the lake
Where the water calms my fear?
Will you once more fall in love
And light in me your flame?
Come to me once more
And I shall know peace and at last be free
The shattered path before my
Heavy feet, leading me inward
To this broken temple of love
Lust and creation, resting here
Whilst heeding the call
We now lay under the moonlit sky
In the shadows of the past
And as we become one the stars
Kneel down, whispering poetry
Of this withering moment
The falling leaves weaving
A blanket, underneath it
The innermost truth
Feeding the sands of time
Stilling it's hunger
While we quench our thirst
Taking our place among forever
Remembered only by two
Now closing our eyes to see
Changing our hearts to feel
Sealing our lips to hear
The call of the raven moon
Laying us to rest
Your skin like silver
In the night, your face like a poem without words
Your touch was the sun in my heart
And my heart was found by you
And as the worlds begins to wake
So falls the last petal
And at all things end we must go
Our separate ways into the night
Always alone because
I couldn't save you
And for that, I am sorry and always will be!
Roep Van De Ravenmaan
De nachtelijke lucht is altijd stil als
De stilte neerdaalt, de vier winden
Eén worden en mijn
Naakte lichaam strelen, en terwijl je kijkt
Buigen de takken
En onthullen alles van jou
Lang verloren, maar nooit vergeten
Zal je me ontmoeten bij het meer
Waar het water mijn angst kalmeert?
Zal je opnieuw verliefd worden
En in mij je vlam aansteken?
Kom nog eens naar me toe
En ik zal vrede kennen en eindelijk vrij zijn
Het gebroken pad voor mijn
Zware voeten, leidt me naar binnen
Naar deze gebroken tempel van liefde
Lust en creatie, hier rustend
Terwijl ik de roep verneem
We liggen nu onder de maanverlichte lucht
In de schaduwen van het verleden
En terwijl we één worden, knielen de sterren
En fluisteren poëzie
Van dit verwelkende moment
De vallende bladeren weven
Een deken, eronder
De diepste waarheid
Voedt het zand van de tijd
Stilt zijn honger
Terwijl we onze dorst lessen
Onze plaats innemend onder de eeuwigheid
Alleen herinnerd door twee
Nu sluiten we onze ogen om te zien
Veranderen we onze harten om te voelen
Verzegelen we onze lippen om te horen
De roep van de ravenmaan
Die ons tot rust legt
Jouw huid als zilver
In de nacht, jouw gezicht als een gedicht zonder woorden
Jouw aanraking was de zon in mijn hart
En mijn hart werd door jou gevonden
En terwijl de werelden beginnen te ontwaken
Valt ook het laatste bloemblaadje
En bij het einde van alle dingen moeten we gaan
Onze eigen wegen in de nacht
Altijd alleen omdat
Ik je niet kon redden
En daarvoor bied ik mijn excuses aan en zal dat altijd doen!