395px

Co Xenio Destrozado

Sés

Co Xenio Destrozado

Parece que isto está moi morto
Que non habita en min ninguén
Que me mirou de lado un torto
Que superei os límites
Que mañá non o hei ver distinto
Nin direi outra vez será
Que nin che importa nin che minto
E se me mintes éme igual.
Unha vez quixen sen motivos
Sen a menor das condicións
Coa independencia dos esquivos
E a lealdade das lexións
Supediteime e soltei lastre
E vinme a cen metros de min
E superei aquel desastre
Pero ante todo comprendín.

Que eu nin podo nin quero nin debo
Volverme fiar
Da cultura da media verdade, da estafa
Legal.

Que eu xa corto e deserto e me aparto de
Toda moral
Que aprendín moito máis cuestionando o
Saber popular.

E xa virán tempos mellores
Que non choviu sen escampar
E só tes risas se tes dores
E non hai loita que librar
Que sempre houbo ricos e pobres
E as pulgas a can fraco van
Que a moito ruído, poucas noces
E onde hai fume o lume está.

E hai que gardar sempre das risas
Que non se mama sen chorar
Que non se pode estar na misa
E ir para fóra repicar
Que o tolo vai onde van todos
Vicente vai no pack tamén
E sempre andamos un por outro
E a puta casa sen varrer.

Que as nenas xogan con bonecas
E os rapaciños con balón
E a min sacábamas da caixa
O meu veciño juan ramón
Que o ateísmo é satanismo
Porque algo máis terá que haber
E viva o individualismo
E o santo cu de cada quen.
Que os homes son coma o bo viño
Que sempre tende a ir a mellor
E eu coñezo algún pobriño
Que xa onde vai que se picou.
E que se os extremos son malos
E as medias tintas son xeniais
E eu co xenio destrozado
E eles a destrozarmo máis

Co Xenio Destrozado

Parece que esto está muy muerto
Que no habita en mí nadie
Que me miró de lado un error
Que superé los límites
Que mañana no lo veré distinto
Ni diré otra vez será
Que ni te importa ni te miento
Y si me mientes me da igual.
Una vez quise sin motivos
Sin la menor de las condiciones
Con la independencia de los esquivos
Y la lealtad de las legiones
Me sometí y solté lastre
Y me vi a cien metros de mí
Y superé aquel desastre
Pero ante todo comprendí.

Que yo no puedo ni quiero ni debo
Volver a confiar
En la cultura de la media verdad, de la estafa
Legal.

Que ya corto y deserto y me aparto de
Toda moral
Que aprendí mucho más cuestionando el
Saber popular.

Y ya vendrán tiempos mejores
Que no llovió sin escampar
Y solo tienes risas si tienes dolores
Y no hay lucha que librar
Que siempre hubo ricos y pobres
Y las pulgas al perro flaco van
Que mucho ruido, pocas nueces
Y donde hay humo el fuego está.

Y hay que guardar siempre de las risas
Que no se mama sin llorar
Que no se puede estar en la misa
E ir para afuera repicar
Que el tonto va donde van todos
Vicente va en el pack también
Y siempre andamos uno por otro
Y la maldita casa sin barrer.

Que las niñas juegan con muñecas
Y los chicos con balón
Y a mí me sacaba de la caja
Mi vecino Juan Ramón
Que el ateísmo es satanismo
Porque algo más tendrá que haber
Y viva el individualismo
Y el santo trasero de cada quien.
Que los hombres son como el buen vino
Que siempre tiende a ir a mejor
Y yo conozco algún pobre diablo
Que ya donde va se picó.
Y que si los extremos son malos
Y las medias tintas son geniales
Y yo con el genio destrozado
Y ellos a destrozarme más

Escrita por: Sés Maria Xosé Silvar