Non Se Me Ocorre
Canta verdade pode conter unha resposta
que se dá sen pensar?
Cantos reloxos poden medir o tempo que
non che souben adicar?
E sen pedir por escenas de amor nen pasear
por mundos de regaliz
Canto imaxino morrer con alguén...
Non se me ocorre outro que non sexas ti
Cantas palabras hei de cuspir para vomitarte
e aliviar este ardor?
Cantos abrigos, canto vapor, para suar a febre sen inxeccións?
E sen lisérxicos que sirvan de tren, nin
psicotrópicos de hippie feliz
Cando imaxino voar con alguén...
Non se me ocorre outro que non sexas ti.
E suspiro e lembro aqueles días
En que o universo limitaba con nós
En que despegaba se tí te rías
En que velaba sempre a túa voz.
Cantas materias hei de cursar para
aprender a esquecer o que vivín?
Cantas caídas, cantas lesións, que leven
todo fotograma de aquí?
E sen vivir nun bolero nin ser
a diva histriónica que clama a súa fin
Cando abandono o chan por alguén...
A inspiración do drama...sempre es ti.
E dúrmome e lembro aqueles días
En que a fronteira a debuxaba un colchón
En que un pixama era a túa pel contra a miña
En que todo o que sumaba daba dous.
No se me ocurre
Canta verdad puede contener una respuesta
que se da sin pensar?
¿Cuántos relojes pueden medir el tiempo que
no te supe dedicar?
Y sin pedir por escenas de amor ni pasear
por mundos de regaliz
Cuando imagino morir con alguien...
No se me ocurre otro que no seas tú
¿Cuántas palabras debo escupir para vomitarte
y aliviar este ardor?
¿Cuántos abrigos, cuánto vapor, para sudar la fiebre sin inyecciones?
Y sin lisérgicos que sirvan de tren, ni
psicotrópicos de hippie feliz
Cuando imagino volar con alguien...
No se me ocurre otro que no seas tú.
Y suspiro y recuerdo aquellos días
En que el universo limitaba con nosotros
En que despegaba si tú te reías
En que velaba siempre tu voz.
¿Cuántas materias debo cursar para
aprender a olvidar lo que viví?
¿Cuántas caídas, cuántas lesiones, que lleven
todo fotograma de aquí?
Y sin vivir en un bolero ni ser
la diva histriónica que clama su fin
Cuando abandono el suelo por alguien...
La inspiración del drama...siempre eres tú.
Y me duermo y recuerdo aquellos días
En que la frontera la dibujaba un colchón
En que un pijama era tu piel contra la mía
En que todo lo que sumaba daba dos.
Escrita por: Sés Maria Xosé Silvar