Memphis Blues
Folks I've just been down, down to Memphis town,
That's where the people smile, smile on you all the while.
Hospitality, they were good to me.
I couldn't spend a dime, and had the grandest time.
I went out a dancing with a Tennessee dear,
They had a fellow there named Handy with a band you should hear
And while the folks gently swayed, all the band folks played Real harmony.
I never will forget the tune that Handy called the Memphis Blues.
Oh yes, them Blues.
They've got a fiddler there that always slickens his hair
And folks he sure do pull some bow.
And when the big Bassoon seconds to the Trombones croon.
It moans just like a sinner on Revival Day, on Revival Day.
Oh that melody sure appealed to me.
Just like a mountain stream rippling on it seemed.
Then it slowly died, with a gentle sigh
Soft as the breeze that whines high in the summer pines.
Hear me people, hear me people, hear I pray,
I'm going to take a million lesson's 'til I learn how to play
Because I seem to hear it yet, simply can't forget
That blue refrain.
There's nothing like the Handy Band that played the Memphis Blues so grand.
Oh play them Blues.
That melancholy strain, that ever haunting refrain
Is like a sweet old sorrow song.
Here comes the very part that wraps a spell around my heart.
It sets me wild to hear that loving tune a gain,
The Memphis Blues.
Memphis Blues
Mensen, ik ben net naar beneden geweest, naar Memphis stad,
Daar glimlachen de mensen, glimlachen altijd naar je.
Gastvrijheid, ze waren goed voor mij.
Ik kon geen cent uitgeven en had de tijd van mijn leven.
Ik ging dansen met een Tennessee-liefje,
Daar was een man genaamd Handy met een band die je moet horen.
En terwijl de mensen rustig wiegden, speelde de band echte harmonie.
Ik zal de melodie niet vergeten die Handy de Memphis Blues noemde.
Oh ja, die Blues.
Ze hebben daar een violist die zijn haar altijd glad maakt
En mensen, hij kan echt goed tokkelen.
En wanneer de grote fagot de trombones aanvult met een zingend geluid,
Klinkt het zoals een zondaar op de Verzoeningsdag, op de Verzoeningsdag.
Oh die melodie sprak me zeker aan.
Net zoals een bergstroom die zachtjes kabbelt, zo leek het.
Toen stierf het langzaam weg, met een zachte zucht,
Zacht als de bries die hoog in de zomerse pijnbomen huilt.
Hoor me mensen, hoor me mensen, hoor ik bid,
Ik ga een miljoen lessen nemen tot ik leer hoe te spelen.
Omdat ik het nog steeds lijk te horen, kan het simpelweg niet vergeten,
Die blauwe refrein.
Er is niets zoals de Handy Band die de Memphis Blues zo groots speelde.
Oh speel die Blues.
Die melancholische toon, dat altijd achtervolgende refrein
Is als een zoet oud treurig lied.
Hier komt het deel dat een betovering om mijn hart legt.
Het maakt me wild om die liefdesmelodie opnieuw te horen,
De Memphis Blues.