L'Arditezza
Soca era una smisurata arditezza
À guidà u prima chì fù à strisge
E perfide onde
Annant'à cusì scaghjula barcella
Lasciatu si di Mamma, a batticcia
Di a so vita fece u spassu di i venti strosi
I mari l'hà battuti à casu
Fidendu si à un legnu mastinu
Trà vita è morte, corciu sulcatu.
Di nanzu à ellu
Nisunu cunniscia e sidere
Ùn lighjia omu, in l'affrescu stillatu
È i vascelli ùn ci la facianu à schisgià
E sbarsante Iade o a Capra d'Olinia
Nemmancu u buiaghju
Quandi u so carru trinca ad'ambarscia
Pè dì Boreu, Pè dì Zeffiru
Ùn ci era nancu nome
Arditezza di Tiffeu
À imbuffà e so vele
Annant'à u vastu mare
Da suggerì à i venti
Un cuntegnu novu
E so tele, ora e stindia à pienu
Ora burdighjava in li tretti di u miziornu
À briglia sciolta
La Osadía
Soca era una desmesurada osadía
Que guiaba el primero que fue a desafiar
Y las traicioneras olas
En lo alto de tan escarpada roca
Abandonando a Mamá, la cuna
De su vida hizo el juego de los vientos furiosos
Los mares lo golpearon sin piedad
Confíando en un mástil de madera
Entre la vida y la muerte, surcando el mar.
Ante él
Nadie conocía las estrellas
Un hombre solitario, en el fresco estrellado
Y los barcos no podían hacerlo naufragar
Ni el rugiente Yade o la Cabra de Olinia
Ni siquiera el bufido
Cuando su carro se enreda en la emboscada
Para decir Bóreas, para decir Céfiro
Ni siquiera tenía nombre
La osadía de Tifeo
Para hinchar sus velas
En el vasto mar
Para desafiar a los vientos
Un nuevo desafío
Y sus velas, ahora extendidas a pleno
Ahora ondeaban en los travesaños del mediodía
A rienda suelta
Escrita por: Acquaviva / Sénèque / Texte