Isolde
Tristan muose sunder sînen danc
Stæte sîn der küniginne
Wan in der poysûn dar zuo twanc
Mêre dan diu kraft der minne
Des sol mir die guote danc
Wizzen, daz ich solken tranc
Nie genam und ich sie doch minne
Baz danne er, und mac daz sîn
Wol getâne, valsches âne
Lâ mich wesen dîn und bis du mîn
Sît diu sunne ir liehten schîn
Gegen der kelte hât geneiget
Und diu kleine vogellîn
Ir sanges sint gesweiget
Trûric ist daz herze mîn
Ich wæne, ez wil winter sîn
Der uns sîne kraft erzeiget
An den bluomen, die man siht
In lichter varwe, erblichen garwe
Dâ von mir beschiht, leit und anders niht
Isolda
Tristán muere, suena su danza
Frente a su reina
Porque en la penumbra se siente
Más fuerte que el poder del amor
Por eso, que me dé la buena danza
Saber que yo tal trance
Nunca tomé y aún así la amo
Mejor que él, y que eso sea su fin
Bien hecho, falso sin
Déjame ser tuyo y tú serás mío
Desde que el sol su luz brillante
Hacia el frío se ha inclinado
Y los pequeños pajaritos
Han dejado de cantar
Triste está mi corazón
Creo que el invierno quiere llegar
Que nos muestre su poder
En las flores que se ven
En color claro, en gris mortecino
De lo cual yo me quejo, dolor y nada más
Escrita por: Monique van Deursen / Sophie Zaaijer / Thomas Biesmeijer / Jan de Vries / Faber Horbach / Luka Aubri / Fieke van den Hurk