Žao mi je nas
Mutna svijetla kišovitog grada ostala su iza nas,
U meni pada posljednja nada da razumiješ moj glas,
Niz staklo klize krupne kapi i moje riječi klize uz njih,
Kad bi se vratili posljednji sati ,promjenit nešto dali uspio bi.
Zaustavljam se i otvaram vrata s kišom su riječi prestale,
Tvoj zadnji osmjeh zaklanja tama, a moj u meni zapinje
Sve ono što je bilo sve, sad se u ništa se zatvara,
Nazad krenem ne okrećem se, dok se noć u jutro pretvara.
A žao mi je nas, žao mi je snova ugaslih, naših želja glas sad je tako dalek tako tih.
A žao mi je nas i znam da neznam sebi priznati da naših želja jaz i tebe i mene od nas će odvesti
Lo siento por nosotros
Luces opacas de una ciudad lluviosa quedaron atrás,
En mí cae la última esperanza de que entiendas mi voz,
Gotas grandes resbalan por el cristal y mis palabras resbalan con ellas,
Si los últimos momentos regresaran, si algo cambiara, lo lograría.
Me detengo y abro la puerta, con la lluvia las palabras cesaron,
Tu última sonrisa esconde la oscuridad, y la mía se queda atrapada en mí,
Todo lo que fue, ahora se cierra en la nada,
Retrocedo sin mirar atrás, mientras la noche se convierte en mañana.
Lo siento por nosotros, lo siento por los sueños apagados, la voz de nuestros deseos ahora es tan lejana y silenciosa.
Lo siento por nosotros y sé que no puedo admitirme a mí mismo que la brecha de nuestros deseos nos separará a ti y a mí