Ik Dacht
Ik wist dat ik mijn mond moest houden
Als ik werkelijk iets te zeggen had
Ik wist dat ik mezelf niet zo vertrouwde
En overschreeuwde dat
Ik wist: Ik moet mijn ogen sluiten
Als ik werkelijk iets wou zien
Ik wist: Ik keek te veel naar buiten
Natuurlijk zat het binnenin
Ik dacht: De hongersnood in Afrika
Als die maar eenmaal is gestild
Ik dacht: De kernwapens de wereld uit
Ik dacht te politiek, veel te gewild
Ik dacht: We moeten eerlijk delen
Ieder het zijne, dus de helft
Ik dacht: Als iedereen volmaakt is
Begin ik aan mezelf
Ik dacht: Ik haal het uit de boeken
Ik dacht: Ik vecht me vrij
Ik dacht dat ik het ver moest zoeken
Natuurlijk ligt het heel dicht bij
Ik dacht: Ik moet mijn vuisten ballen
Iemand zei: "Open je hand"
Ik was bang om door de mand te vallen
Iemand zei: "Er is geen mand"
Kom nu niet met argumenten
Dat ik van de wereld ben vervreemd
Werkelijkheid is de ellende
Die door autoriteiten wordt geclaimd
Zeg me niet: "Je bent gaan zweven"
Ik geef me over, ongeremd
Idealen, waarvoor leiders leven
Vragen veel offers, slechts een stem
Praat nu niet meer van conventies
De maatschappij van man en vrouw
Ik aanvaard de consequenties
En zeg verwonderd: "Ik vertrouw"
Tart me niet meer met je wetten
Niemand heeft mij in zijn macht
Niets kan mij mijn vlucht beletten
Zelfs niet de zwaartekracht
Pensé que
Sabía que tenía que mantener la boca cerrada
Si realmente tuviera algo que decir
Sabía que no confiaba tanto en mí mismo
Y gritó en exceso que
Lo sabía: necesito cerrar los ojos
Si realmente quisiera ver algo
Lo sabía: Miré demasiado
Por supuesto, estaba dentro
Pensé, “La hambruna en África
Una vez que está satisfecho
Pensé: “Las armas nucleares del mundo
Pensé demasiado político, demasiado querido
Pensé: “Deberíamos compartirlo honestamente
Cada uno su propio, por lo que la mitad
Pensé: “Si todo el mundo es perfecto
Empezaré por mí mismo
Pensé en sacarlo de los libros
Pensé que lucharía gratis
Pensé que tenía que mirar lejos
Por supuesto, está muy cerca de
Pensé: “Tengo que agáronme los puños
Alguien dijo: “Abre la mano
Tenía miedo de caer a través de la canasta
Alguien dijo: “No hay cesta
Ahora no te plantees argumentos
Que estoy alienada del mundo
La realidad es la miseria
Que es reclamado por las autoridades
No me digas: “Has flotado
Me rindo, desinhibido
Ideales, para los que viven los líderes
Pedir muchos sacrificios, sólo una voz
No hables más de convenciones ahora
La sociedad del hombre y la mujer
Acepto las consecuencias
Y decir sorprendido: “Confío
No me desafíes más con tus leyes
Nadie me tiene en su poder
Nada puede impedirme volar
Ni siquiera la gravedad