Aklım Karakış
Ben seni yaralarından tanıdım
Ecelime son kurşundun deli davalım
N'olur bulutsuzluğuma darılma
Dudağında bizi gül
Kıyametime adım kala
Beni senden alma
Aklım kara kış
Ellerim seni üşüyor
Bugün günlerden soğuk
Ben aysız gecelerde
Çocukluğuma mektup yazardım
Ah çocukluğum kağıt gemilerim
Düşlerim dudaklanıyor
Sesin kokuma gizli
Yıldızları sönük gecelerde
Dilime yağmursun
Gözlerini uyuyorum her gece
Bu kent içimin bahçesi
Gemilerim çözülüyor yüreğine
Ellerinle okşuyorsun
Bilmiyorsun
Kendi bakışlı kız
Ömrümün kırçıl masalısın
Uçurumlar vaadetme bana
Yaralısın...
Mi mente
Te reconozco por tus heridas
Fuiste la última bala en mi miseria, mi acusado loco
Por favor, no te ofendas por mi nubosidad
Ríete de nosotros en tu labio
Mi nombre queda a mi apocalipsis
No me alejes de ti
Mi mente es un invierno oscuro
Tengo las manos frías sobre ti
Hoy es frío que los días
Estoy noches sin luna
Escribí una carta a mi infancia
Mi infancia, mis naves de papel
Mis sueños son labios
Tu voz está escondida en mi olor
En las noches con débiles estrellas
Deja que llueva sobre mi lengua
Duermo tus ojos todas las noches
Esta ciudad es el jardín de mi interior
Mis naves se desenrollan en tu corazón
Estás acariciando con tus manos
No lo sabes
La chica con sus propios ojos
Eres la historia destrozada de mi vida
No me prometas acantilados
Estás herido