Alles Was Wir Geben Mussten
Bist da no sicha, dass richtig woa so wies kem is?
Dasd vuam ersten Winta Tåg gong bist, füa imma und ewig?
Es hod füa koan Briaf mehr, ned moi füan g’ringsten Åbschied g’reicht
Wand nua a poa gruaßlose Zeilen gwen, es gangat do so leicht
Es san de, de in Tod verehren, de oft am meisten trauern
Nua se wuadns nia zuagebn, wuadsn nia noch außen trogn
Sterbn dabei jeds moi füa sich alloa, hom si im Leben längst valorn
Wead ned es letzte moi gwen sei, nimms do mit, brings do hoam
I zündt da a Kerzn o, fost jeds moi wonn I an Weg hoam findt
Owa I bin hoid a miad, wei de Entfremdung de is bliem
Siag z’oft de Sun untageh hinta fremden Horizonten
Hom den letzten Schritt nia hintafrogt, und imma mehr gebn ois ma einglich gebn hom mirsn
I hob da a Flåschenpost g’schickt, mim und durchn letzten Ozean
Kloa is des a ois mehr Woikenpoesie, owa I bin da hoid no imma gram
Do wird a da zehnte Wein nix ändern, genauso wenig wia da nexte Herbst
Du host as eh schon längst für uns beschlossen, de Fråg woa nua, gehst du
Oda geh I ois erschts?!
I hob da an Åbschiedsgruaß in Boikn vo dea Bruckn g’ritzt
Um da so entgültig Leb woi zan sogn
Durt am schlommigen Ufer da Whiskah
Wo scho gonz ondre ernare Nåchrichten im Fluß vasenkt hom
I hobs scho sooft ongekündigt, owa I moa jetz is wirklich an da Zeit das I di geh los
Es woan a poa triabe Joa, I werd di nie vagessn, jetz geh hoam mei Freind, I los di ziang
Todo lo que nos queda por dar
¿Estás seguro de que todo fue como debía ser?
Que desde el primer día de invierno, para siempre y eternamente?
Ya no hay más cartas, ni siquiera un adiós mínimo alcanzó
Solo unas pocas líneas sin saludos, se hace tan fácil
Son aquellos que veneran la muerte, los que más lloran a menudo
Pero nunca lo admitirán, nunca lo llevarán afuera
Mueren cada vez un poco solos, se han perdido hace mucho en la vida
No será la última vez, llévalo contigo, llévalo a casa
Enciendo una vela, casi cada vez que encuentro un camino a casa
Pero estoy cansado, porque la alienación permanece
Demasiado a menudo el sol se pone detrás de horizontes extraños
Nunca han dado el último paso hacia adelante, y siempre dan más de lo que realmente nos han dado
Te envié un mensaje en una botella, a través del último océano
Claro, todo esto es más que poesía de humo, pero aún estoy molesto contigo
Ni la décima copa de vino cambiará nada, al igual que el próximo otoño
Ya has decidido por nosotros hace mucho tiempo, la pregunta era, ¿te vas?
¿O me voy yo primero?!
Te dejé un adiós grabado en las vigas del puente
Para decirte adiós de una vez por todas
En la orilla fangosa el whisky
Donde ya han hundido mensajes mucho más serios en el río
Lo he anunciado tantas veces, pero creo que ahora es realmente el momento de dejarte ir
Han sido unos años turbulentos, nunca te olvidaré, ahora ve a casa, amigo mío, te dejo cantando