Karma Code (Part I & II)
(Part I: Between Here And Then)
Alone, in this peaceful place,
Things ain't the way they used to say
Torn apart by a naive disbelief.
A breach in
my faith reveals a new reality
bound of sense
once again.
The ache of my wounds has gone
"Welcome home"
One swears
(Part II: Before The Calm)
My last breath,
A continuous beep surrounds me
There's nothing but pain
I lie dead
But I feel awake
Blistering rage,
Lucid dreaming turning into a nightmare
About what's coming next
Cannot Move
Cannot Speak
But finally an inner force still remains...
Silent Cries
Walk their way across my mind
I could feel their hands caressing me
No more goodbyes to give to
all my beloved ones, it's time to leave
Why look back filled with regret,
Falling into-an emotional stress of self-despair
But there must be another chance
To be holding on to the end
Every feeling left behind
Fights against desires of flying
Why is human life so hard
When the end comes closer?
Colors vanishing and
Memories colliding in my mind
A new disclosed dimension
Tunnel vision starts to disappear.
Rage, moans and regret fade away.
Every feeling left behind
Fights against desires of flying
Why is human life so hard
When the end comes closer?
The need to crawl down the well-worn-path
Backing out from images and colors
Where is my home, where's my time
I want out and break down....and be again
Karma Code (Deel I & II)
(Deel I: Tussen Hier En Toen)
Alleen, op deze vredige plek,
Is het niet meer zoals men altijd zei.
Verscheurd door een naïeve ongeloof.
Een breuk in
mijn geloof onthult een nieuwe realiteit,
gebonden aan zinnen
opnieuw.
De pijn van mijn wonden is weg,
"Welkom thuis"
Iemand zweert.
(Deel II: Voor De Rust)
Mijn laatste adem,
Een continue piep omringt me.
Er is niets dan pijn.
Ik lig dood,
Maar ik voel me wakker.
Brandende woede,
Duidelijk dromen die in een nachtmerrie veranderen
Over wat er komen gaat.
Kan niet bewegen,
Kan niet spreken,
Maar eindelijk blijft er nog een innerlijke kracht...
Stille Kreten
Wandelen door mijn geest.
Ik voelde hun handen me strelen.
Geen afscheid meer te geven aan
al mijn geliefden, het is tijd om te gaan.
Waarom terugkijken vol spijt,
Vallend in een emotionele stress van zelfdestructie.
Maar er moet een nieuwe kans zijn
Om vast te houden tot het einde.
Elk gevoel dat achterblijft
Vecht tegen de verlangens om te vliegen.
Waarom is het menselijk leven zo moeilijk
Wanneer het einde dichterbij komt?
Kleuren vervagen en
Herinneringen botsen in mijn geest.
Een nieuwe onthulde dimensie,
Tunnelvisie begint te verdwijnen.
Woede, gekreun en spijt vervagen.
Elk gevoel dat achterblijft
Vecht tegen de verlangens om te vliegen.
Waarom is het menselijk leven zo moeilijk
Wanneer het einde dichterbij komt?
De behoefte om de versleten weg te kruipen,
Terugtrekken van beelden en kleuren.
Waar is mijn thuis, waar is mijn tijd?
Ik wil eruit en instorten... en weer zijn.