De pianoles
Onbarmhartig slaat ze de maat
Ene, tweee, driee, viere
Fout
Over
Ene, tweee, driee, viere
Fout
Over, over
Je hebt niet gestudeerd, zegt ze, je hebt weer niet gestudeerd
Ze zit een beetje gebocheld achter me
De ogen priemen achter de brilleglazen
De zwarte hoge schoenen met veters stampen de maat mee met de stok
Ze ergert zich
Discipline, zegt ze, en over, over, over
Bij de zesde keer over gebeurt het
De toetsen van de piano worden wazig
M'n handen glijden in m'n schoot en ballen zich tot kleine onmachtige vuisten
Nog een keer over, denk ik, en dan gebeurt er iets vreselijks
Over
En daar gaan ze, de vuisten
Met al hun kracht slaan ze van links naar rechts over de toetsen
En terug
En nog een keer
En nog een keer
Dan sta ik op
Mijn grootmoeder wil me tegenhouden maar ik grijp
Haar stok waar ze niet buiten kan en smijt hem in de hoek van de kamer
Ze zegt niks
Haar lippen zijn stijf op elkaar geklemd
Haar neusvleugels trillen
De hand met de kromme vingers gaat langzaam omhoog
Ze moet me slaan, denk ik, ze moet het doen
De hand komt met kracht naar beneden maar remt vlak
Bij m'n gezicht af en legt zich, als een bevend diertje, tegen m'n wang
Kind, zegt ze, en dan nog eens
Kind
Ze schuift op mijn stoel achter de piano en begint te spelen
Ik haal haar stok uit de hoek van de kamer en luister
Haar handen grijpen als klauwtjes in de toetsen
De romp beweegt zich wiegend van achteren naar voren
En van links naar rechts
Het witte knotje half los
Vanonder haar handen vandaan springen de noten
Hoogop de kamer in en blijven even trillend in de lucht
Hangen voordat ze zich uitgezongen neerleggen op de kast
Het bed
Op de grond
Het tempo wordt hoger en ze lacht
Dan ineens is daar het akkoord dat fout gaat
De misslag
Ze schrikt, alsof er een afschuwelijk beest in haar vingers bijt
Even luistert ze, alsof ze denkt dat het nog goed kan komen
Dan slaat ze met een klap de piano dicht
Ze ziet er uit als een boos heksje en pakt haar stok
Nu zal het gebeuren, denk ik, nu zullen we het hebben
Nu zal ze op haar stok gaan zitten en door het raam wegvliegen
De witte haren wapperend achter zich aan
De zwarte hoge schoenen met veters aan weerskanten bungelend
Eerbiedig doe ik een stap achteruit om haar voldoende
Ruimte te geven voor de start
Grootmoeder, zeg ik plechtig, het spijt mij dat ik nooit gestudeerd heb
En even later
Het ga u goed
Ze kijkt me argwanend aan en gaat moe in haar leunstoel zitten
De volgende dag is ze dood
Wil je grootmoeder nog even goeiendag zeggen, vraagt m'n vader
Nee, zeg ik, dat heb ik gisteren al gedaan
De clases de piano
Implacablemente marca el ritmo
Uno, dos, tres, cuatro
Error
Otra vez
Uno, dos, tres, cuatro
Error
Otra vez, otra vez
No has estudiado, dice ella, una vez más no has estudiado
Está un poco encorvada detrás de mí
Los ojos penetran a través de los lentes de sus anteojos
Los zapatos negros altos con cordones marcan el ritmo con el palo
Se molesta
Disciplina, dice ella, y otra vez, otra vez, otra vez
En la sexta vez que repite, sucede
Las teclas del piano se vuelven borrosas
Mis manos se deslizan en mi regazo y se convierten en pequeños puños impotentes
Una vez más, pienso, y luego sucede algo terrible
Otra vez
Y ahí van, los puños
Con toda su fuerza golpean de izquierda a derecha sobre las teclas
Y de regreso
Y otra vez
Y otra vez
Entonces me levanto
Mi abuela intenta detenerme pero yo tomo
Su palo del cual no puede prescindir y lo arrojo en un rincón de la habitación
Ella no dice nada
Sus labios están sellados con firmeza
Sus fosas nasales tiemblan
La mano con los dedos torcidos se eleva lentamente
Debe golpearme, pienso, debe hacerlo
La mano baja con fuerza pero se detiene justo antes
De mi rostro y se posa, como un animal tembloroso, contra mi mejilla
Niño, dice ella, y luego otra vez
Niño
Se sienta en mi silla detrás del piano y comienza a tocar
Yo tomo su palo del rincón de la habitación y escucho
Sus manos se aferran a las teclas como garras
El torso se balancea de atrás hacia adelante
Y de izquierda a derecha
El moño blanco medio suelto
Debajo de sus manos, las notas saltan
Hacia arriba en la habitación y se quedan temblando en el aire
Antes de caer agotadas en el armario
La cama
En el suelo
El ritmo se acelera y ella ríe
Entonces de repente está el acorde que falla
El error
Ella se asusta, como si una bestia horrible mordiera sus dedos
Escucha por un momento, como si pensara que aún puede arreglarse
Luego cierra el piano de golpe
Parece una bruja enojada y toma su palo
Ahora sucederá, pienso, ahora veremos
Ahora se sentará en su palo y volará por la ventana
Los cabellos blancos ondeando detrás de ella
Los zapatos negros altos con cordones balanceándose a ambos lados
Respetuosamente doy un paso atrás para darle suficiente
Espacio para el despegue
Abuela, digo solemnemente, lamento no haber estudiado nunca
Y poco después
Que le vaya bien
Ella me mira con desconfianza y se sienta cansada en su sillón
Al día siguiente ella está muerta
¿Quieres despedirte de tu abuela, pregunta mi padre
No, digo, ya lo hice ayer