Jacobus Theodorus
Hij leeft maar tien dagen omdat hij stikt in zijn kussen
Jacobus Theodorus was niet gewenst
Zodra Martha merkt dat ze zwanger van hem is probeert ze alles om er vanaf te komen
Wanneer haar man op het land werkt en de kinderen buiten of op school zijn laat ze zich regelmatig van de trap vallen. Dagelijks fietst ze over hobbelige wegen. Er gebeurt niet veel meer dan dat ze een voet verstuikt en onder de blauwe plekken komt te zitten
Haar man doet alsof hij niets merkt. Ze weet dat hij weet waar ze mee bezig is
Ze spreken er niet over
Als hij 's ochtends het land op gaat, zegt hij 'tot vanmiddag' zonder haar aan te kijken
Na vier maanden geeft ze het op. Haar buik groeit. Met weerzin voelt ze het leven. Als de kinderen vragen wat er is, valt ze uit
In de achtste maand sterft grootvader
Een mond minder, maar het maakt niet veel uit, want hij at toch al haast niks meer
Jacobus Theodorus wordt geboren in april
Hij ligt in de houten wieg naast haar bed
Hij huilt veel. Ze legt hem iedere keer weer aan haar borst om van het geschreeuw af te zijn. Verder bekijkt ze hem nauwelijks
De tiende dag na de bevalling is ze bezig in de keuken. Na een paar uur valt het haar op dat hij niet meer schreeuwt. Ze loopt naar boven en ziet het kind op zijn buik liggen. Z'n hoofd in het kussen. Ze weet het meteen
Haar man komt van het land. "Hij is gestikt in zijn kussen", zegt ze
De man kijkt haar niet aan. Dan, ineens heft hij zijn hoofd op. Zijn blik treft haar als een bliksem. Ze wankelt
"Ik heb het gedaan", schreeuwt ze, "Ik"
De man timmert een kleine kist en draagt het weg op zijn rechterschouder
Hij begraaft het naast de grootvader
Martha gaat in bed liggen. Twee dagen en twee nachten zegt ze niets. De derde nacht worden de anderen wakker van het lawaai. Ze ligt onder aan de trap
Haar man vraagt of ze zich bezeerd heeft. Ze zegt "nee" en gaat weer naar bed
Dit herhaalt zich een week lang iedere nacht. Niemand slaapt. Iedereen let op
Maar toch, telkens is ze de anderen te slim af
De dokter wordt gehaald. Ze knikt bij ieder woord dat hij zegt. Met haar armen gekruist over haar borst wiegt ze zachtjes heen en weer. Ze laat zich gedwee meenemen. De dokter weet niet wanneer ze terugkomt. Ook in de inrichting, zegt hij, kunnen ze haar geen moment alleen laten
Jacobus Theodorus
Vive solo diez días porque se ahoga en su almohada
Jacobus Theodorus no era deseado
Tan pronto Martha se da cuenta de que está embarazada de él, intenta todo para deshacerse de él
Cuando su esposo trabaja en el campo y los niños están afuera o en la escuela, ella se cae regularmente de las escaleras. Todos los días anda en bicicleta por caminos llenos de baches. No pasa mucho más que torcerse un pie y llenarse de moretones
Su esposo finge no darse cuenta. Ella sabe que él sabe lo que está haciendo
No hablan al respecto
Cuando él sale al campo por la mañana, le dice 'hasta esta tarde' sin mirarla
Después de cuatro meses, ella se rinde. Su vientre crece. Siente la vida con repugnancia. Cuando los niños preguntan qué le pasa, explota
En el octavo mes muere el abuelo
Una boca menos, pero no importa mucho, porque casi no comía nada de todos modos
Jacobus Theodorus nace en abril
Está en la cuna de madera junto a su cama
Llora mucho. Ella lo pone en su pecho una y otra vez para callarlo. Apenas lo mira
El décimo día después del parto, ella está ocupada en la cocina. Después de unas horas se da cuenta de que ya no llora. Sube las escaleras y ve al niño boca abajo. Su cabeza en la almohada. Lo sabe de inmediato
Su esposo regresa del campo. 'Se ahogó en su almohada', dice ella
El hombre no la mira. Luego, de repente, levanta la cabeza. Su mirada la golpea como un rayo. Ella vacila
'Fui yo', grita, 'Yo'
El hombre construye un pequeño ataúd y se lo lleva sobre su hombro derecho
Lo entierra junto al abuelo
Martha se acuesta en la cama. Durante dos días y dos noches no dice nada. La tercera noche los demás se despiertan por el ruido. Ella está al pie de las escaleras
Su esposo le pregunta si se lastimó. Ella dice 'no' y vuelve a la cama
Esto se repite todas las noches durante una semana. Nadie duerme. Todos están atentos
Pero, de todos modos, siempre les gana a los demás
Llaman al médico. Ella asiente a cada palabra que dice. Con los brazos cruzados sobre su pecho, se balancea suavemente de un lado a otro. Se deja llevar dócilmente. El médico no sabe cuándo regresará. Incluso en la institución, dice, no pueden dejarla sola ni un momento