Het hondje van Dirkie
Kleine Dirkie had een hondje, door een auto overreden
Met gebroken poot in 't straatgewoel gevonden
Met twee houtjes en een stukkie van een ouwe gonjezak
Had ie 't pootje eerste gespalkt en toen verbonden
Daarna had 'ie 't dier heel zacht opgepakt en thuis gebracht
Doch vervuld van stille angst en diepe zorgen
Zei die: "Mormel had ook uitgekeken voor je overstak"
Maar 't voorzichtig in een zonderhoek verborgen
Als 'ie boterhamen kreeg, verborg ie ied're keer een stukkie
Voor zijn zieke kameraad onder zijn kieltje
En dan sloop ie op zijn teenen met een kopje zonder oor
Naar den zolder en zei: "Vreet nou maar schlemieltje"
Hekkie keek 'm nou en dan met zijn koppie scheef 's an
Die philantropie kon 't mormel niet verwerken
Toen 'ie op een keer wou blaffen, siste Dirkie: "Hou je bek
Je legt zo uit je pension, als ze het merken"
In een gammel stijfselkistje stopte hij 't skelettig diertje
Want zijn moeder mocht het heelegaar niet weten
Als ze Hekkie had gezien, hij kende moeder op een prik
Had ze 't beest meteen het steegje in gesmeten
Al zo vaak had ie verzocht of 'ie 'n hondje mocht
Want die beesten zijn net menschen soms, zoo piender
Dirkie hield niet van de schoffies uit de buurt, die vonden 'm maar raar
En ze scholden slome Hein en dooie diender
Op een keer kwam Hekkie onverwacht, zijn poot nog in het verband
De kamer in, een hondje laat zich niet verbieden
Moeder zei: "Nou is de boot an, kijk me zoo'n scharminkel an
Het lijkt waarachtig wel de Joodsche Invaliede
Van wie hoort dat stuk gespuis, straks heb ik Artis in me huis
Dirkie stamelde, hij kon het amper zeggen
"Toen ie onder 'n auto lee, docht ik, 'k neem hem effe mee,
Anders hadden z'm zo maar late legge"
"Als ie binnen 't uur mijn huis niet uit is, gaat ie in de plomp"
Verklaarde ma, "dat is wat voor mij, die nare krengen"
Toen zei pa gedecideerd: "Wanneer zijn poot genezen is
Zal ik 'm persoonlijk naar 't asiel gaan brengen"
Dirk zei liefdevol: "Nou teef, d'eerste maand ben jij weer safe"
Intuitief was hij van de patient gaan houden
Moeder stamelde: "Zeg ober, geef u Hektor 'n stukkie kreeft
Man, je mot een villa voor 'm laten bouwen"
Kleine Mientje, 't jongste zusje, noemde Hekkie smalend "viezerik"
Dan hulde Dirk zich in hooghartig zwijgen
Soms werd het hem wel te machtig en dan kreet ie: "Treiterkop
Wat is vies, kijk jij maar liever naar je eigen"
En beet Hek in Miesjes pop, 't meisje gaf het beest een schop
Dirk vloog op en loeide: "Valsche salamander
Raak die hond nou nog 's aan, zal ik je effe kreupel slaan
Als ie slaag krijgt, is 't van mij en van geen ander"
Hekkie leefde ongestoord te midden van conflicten voort
Schoon onbewust dat ze de oorzaak was van rampen
d'Een vervolgde haar met haat, de ander werd d'r kameraad
't Huisgezin had zich gescheiden in twee kampen
't Pootje was weer gecureerd, Dirkje had de hond geleerd
Mooi te zitten en nou was ie reuzebranie
Vader zei soms: "Klein serpent, zo'n beest is toch intelligent"
"Ja", zei moeder, "Ga d'r mee naar Sarassani"
Na zes maanden stille oorlog heeft het noodlot zich voltrokken
Hekkie had iets raars gedaan in moeders kamer
Bertus, 't oudste broertje, zag het en riep: "Kijk eens wat een zwijn
Op de trijpe stoelen, moe", hij greep een hamer
Wierp die Hekkie naar zijn kop, 't beestje vloog schuimbekkend op
Viel toen neer, op dat moment kwam Dirkie binnen
Bleef als vastgenageld staan, keek lijkwit zijn broertje aan
Niemand wist toen wat met Dirkie te beginnen
Zacht, al was 't een kostbaar kleinood, heeft toen Dirk 't verstarde beest
Naar zijn hoekje op den zolder meegenomen
's Avonds in het donker groef ie in het Vondelpark een kuil
In een eenzaam laantje onder iepeboomen
Met een snuitje bleek als was, lei die Hekkie onder 't gras
En zei trillend, beide oogjes dicht geknepen
"Hekkie, het was niet mijn schuld, mensen hebben geen geduld
Stomme dier, ze hebben jou thuis niet begrepen"
El perrito de Dirkie
Kleine Dirkie tenía un perrito, atropellado por un auto
Encontrado con la pata rota en medio del bullicio de la calle
Con dos palitos y un pedazo de un viejo saco de yute
Primero le inmovilizó la patita y luego la vendó
Luego lo tomó con cuidado y lo llevó a casa
Pero lleno de silencioso miedo y profunda preocupación
Dijo: 'El mocoso también debería haber mirado antes de cruzar'
Pero lo escondió cuidadosamente en un rincón
Cada vez que recibía un sándwich, escondía un pedacito
Para su amigo enfermo debajo de su camisa
Y luego se deslizaba en puntillas con una taza sin asa
Hacia el desván y decía: 'Come ahora, pobrecito'
Hekkie lo miraba de vez en cuando con la cabeza inclinada
Esa filantropía el perrito no podía entenderla
Cuando una vez quiso ladrar, Dirkie silbó: 'Cállate
Te echarán del pensionado si se dan cuenta'
Lo metió en una caja de almidón frágil
Porque su madre no debía saber nada
Si veía a Hekkie, conocía a su madre de memoria
Lo habría arrojado al callejón
Tantas veces había pedido tener un perrito
Porque esos animales a veces son como personas, tan tiernos
Dirkie no se llevaba bien con los matones del barrio, lo encontraban extraño
Y lo insultaban llamándolo lento y muerto
Una vez Hekkie llegó inesperadamente, con la pata aún vendada
A la habitación, un perrito no se puede prohibir
La madre dijo: 'Ahora sí que estamos en problemas, mira a este esqueleto
Parece realmente el Inválido Judío'
'¿De quién es esa escoria, pronto tendré un zoológico en casa?'
Dirkie balbuceó, apenas podía decir
'Cuando estaba bajo un auto, pensé, lo llevaré un rato
De lo contrario lo habrían dejado tirado'
'Si en una hora no se va de mi casa, lo tiraré al agua'
Declaró la madre, 'es lo que haré, esos desagradables'
Entonces papá dijo decidido: 'Cuando su pata esté curada
Lo llevaré personalmente al refugio'
Dirk dijo amorosamente: 'Ahora, perra, estás a salvo el primer mes'
Intuitivamente había empezado a querer al paciente
La madre balbuceó: 'Camarero, trae un pedazo de langosta para Héctor'
Hombre, debes construirle una villa'
La pequeña Mientje, la hermana menor, llamaba a Hekkie despectivamente 'asqueroso'
Entonces Dirk se envolvía en un silencio altivo
A veces se le hacía demasiado y gritaba: 'Cabezón
¿Qué es asqueroso? Mejor mira tu propio comportamiento'
Y Hek mordió la muñeca de Miesje, la niña le dio una patada al animal
Dirk se levantó y gritó: 'Falsa salamandra
Toca a ese perro de nuevo, te dejaré coja
Si recibe una paliza, será por mí y no por otro'
Hekkie vivía sin preocupaciones en medio de conflictos
Sin darse cuenta de que era la causa de los problemas
Uno la perseguía con odio, otro se convirtió en su amigo
La familia se dividió en dos bandos
La patita se había curado de nuevo, Dirkje había enseñado al perro
A sentarse correctamente y ahora era muy valiente
A veces papá decía: 'Pequeño demonio, este animal es inteligente'
'Sí', dijo mamá, 'Llévalo a Sarassani'
Después de seis meses de guerra silenciosa, la tragedia ocurrió
Hekkie había hecho algo extraño en la habitación de mamá
Bertus, el hermano mayor, lo vio y gritó: 'Mira qué cerdo
En los sillones de terciopelo, mamá', agarró un martillo
Lo lanzó a la cabeza de Hekkie, el animal saltó espumando
Luego cayó, en ese momento entró Dirkie
Se quedó clavado en su lugar, miró pálido a su hermano
Nadie sabía qué hacer con Dirkie
Con cuidado, como si fuera una joya preciosa, Dirk llevó al animal
A su rincón en el desván
En la oscuridad de la noche cavó un hoyo en el Vondelpark
En un callejón solitario bajo los árboles de tilo
Con el hocico pálido como el yeso, puso a Hekkie bajo la tierra
Y dijo temblando, con los ojos cerrados
'Hekkie, no fue mi culpa, los humanos no tienen paciencia
Estúpido animal, no te comprendieron en casa'