Shi Miqë
Këtë mandë ma hùajti njerì të mbulòhëça te jurnàtat e ligë,
këtë kopull me qepu njerì të më dredhëçin leshtë më mirë.
Gjithë mënd i shohen, me duert mënd i ngàsen,
judhikònjen, shumë nëmë na dërgònjen.
Me këtë dorë zgjìdha shumë koce,
Me këtë këmbë ngava karrèra.
Ma te i pari fos vajt'è re
E bëra forcen të ngrëhëça pamèt.
Nanì këtu i ulet me zëmëren e shùajtur,
jam i gjallë o i vdekur?
Çdo herë te këta katunde thuhet:
thuem kush pratikòn se të mbësonj ç'artë bën.
Jipem te trutë tim,
Ku vanë të tjèrit? Ku vanë gjithë?
Dukë se jam te një rrugë pjot me diell,
Cila ë të dal? Cila ë çë kam çanj?
Vetim miqët mënd të kuptonjen te këta jurnàt,
Me zëmër na fjàsen, me grykë hapët, jo si këta paesàn,
Çë si gjalpëra na hanë.
E gjelbër ë sperënxa jonë gjindë arbëreshë,
i kuq gjaku çë kemi te venet tonë, e zezë ë mortja çë na sjell disperacionë,
e zezë ë mortja, kjò çë pundàr kurmin tonë.
Guarda che amici
Questa coperta me l'hanno data in prestito in un giorno freddo
Questo cappello me l'hanno cucito per ripararmi la testa
Tutti possono vedere, toccare con mano
Giudicare e maledire
Con queste mani ho sciolto tanti nodi
Con queste gambe ho corso tanto
Ma sono caduto nella prima buca
Non avevo le forze per rialzarmi
E sono qui adesso col cuore spento
Non so se sono vivo o morto
Mi chiedo: dove sono gli altri?
Dove sono finiti tutti?
Certe volte qui si sente dire:
dimmi con chi vai e ti dirò chi sei
Mi sento come se fossi in una stradina che scoppia di luce
Da che parte devo uscire? Da che parte cominciare a rompere?
Solo gli amici possono capire queste giornate
Ci parlano chiaro, col cuore
Non sono serpenti come tanti altri
E' verde la speranza di noi gente arbrereshe
Rosso il sangue che ci scorre nelle vene
E più nera la morte che ferma i nostri corpi
Shi Miqë
Këtë mandë ma hùajti njerì të mbulòhëça te jurnàtat e ligë
Këtë kopull me qepu njerì të më dredhëçin leshtë më mirë
Gjithë mënd i shohen, me duert mënd i ngàsen
Judhikònjen, shumë nëmë na dërgònjen
Me këtë dorë zgjìdha shumë koce
Me këtë këmbë ngava karrèra
Pero usted i pari fos vajt'è re
Y bëra forcen të ngrëhëça pamèt
Nanì këtu i ulet me zëmëren e shùajtur
mermelada en gjallë o en vdekur?
Cdo herë te këta katunde thuhet
thuem kush pratikòn se të mbësonj ç'artë bën
Jipem es el tiempo
¿Ku vanë tjèrit? ¿Ku vanë gjithë?
Dukë se jam te një rrugë pjot me diell
¿Es de Cila? ¿Cila es kam çanj?
Vetim miqët mënd të kuptonjen te këta jurnàt
Me zëmër na fjàsen, me grykë hapët, jo si këta paesàn
Cë si gjalpëra na hanë
Y gjelbër es sperënxa jonë gjindë arbëreshë
i kuq gjaku çë kemi te venet tonë, e zezë ë ë ë ë mortja çë na sjell desperacionë
e zezë ë ë mortja, kjò çë pundàr kurmin tonë
Mira a esos amigos
Tomé prestada esta manta en un día frío
Cosieron este sombrero para arreglarme la cabeza
Todo el mundo puede ver, tocar con sus manos
Juzgar y maldecir
Con estas manos he aflojado tantos nudos
Con estas piernas corrí tanto
Pero caí en el primer hoyo
No tenía fuerzas para levantarme
Y estoy aquí ahora con mi corazón apagado
No sé si estoy vivo o muerto
Me pregunto, ¿dónde están los otros?
¿Dónde se fueron todos?
A veces aquí escuchamos
Dime con quién vas y te diré quién eres
Me siento como si estuviera en una pequeña calle que estalla de luz
¿Por dónde salgo? ¿Qué manera de empezar a romper?
Sólo los amigos pueden entender estos días
Nos hablan claramente, con sus corazones
No son serpientes como tantas otras
La esperanza de nosotros Arbrereshe pueblo es verde
Rojo la sangre que fluye a través de nuestras venas
Y más negra la muerte que detiene nuestros cuerpos