De Ondergang
In dit leed zie ik geen einde
Hier woelen stormen als een laatste zucht
Wie weet wat zij fluisteren?
Wie vreest dat dit niet het einde is?
Sterk gestreden, hard geleden
Door de kille leegte in mijn ziel getergd
Dag na dag verder verloren
Dwalend door het rijk der schimmen
Als dode bladeren op hun laatste reis
Dwarrelend in de koude novemberwind
Wetend waar die ze brengen zal
Voor eeuwig en altijd verloren
In het koninkrijk van dromen dwalend
Nacht na nacht dieper in het doolhof van het onderbewustzijn verzonken
Daar waar duistere stemmen plagen…
Niets zal de val verzachten…
Mijn ziel bevroren, alle hoop verloren…
Niets zal de val verzachten
Mijn ziel bevroren, alle hoop verloren
Zaai uit de as van het oude het nieuwe
Laat onze ondergang geboorte brengen
De ondergang…
La Caída
En este sufrimiento no veo fin
Aquí revuelven tormentas como un último suspiro
¿Quién sabe qué susurran?
¿Quién teme que esto no sea el final?
Fuertemente luchado, duramente sufrido
Por el frío vacío atormentado en mi alma
Día tras día más perdido
Vagando por el reino de las sombras
Como hojas muertas en su último viaje
Revoloteando en el frío viento de noviembre
Sabiendo a dónde serán llevadas
Para siempre perdidas
Vagando en el reino de los sueños
Noche tras noche hundiéndose más en el laberinto del subconsciente
Donde voces oscuras atormentan...
Nada suavizará la caída...
Mi alma congelada, toda esperanza perdida...
Nada suavizará la caída
Mi alma congelada, toda esperanza perdida
Siembra del viejo la nueva
Que nuestra caída traiga el nacimiento
La caída...