Stosy Zapłoną

Człowiek co te dźwięki posłyszy
Serce I ucho
Poi tą z niebios muzyką głuchą
A potem marzy, przez wiek swój wszystek
O wiekach dawnych, o krwawych bojach
O wielkich wojnach, o czynach sławnych
O wiekach dawnych

Lecz gdy tysiąc dopełni się lat
Gdy zło tak cały ogarnie świat
I wszystkie serca ludzkie posiądzie
Do boju przeciw czarnemu wrogu
Zstąpi na ziemię wodzów siedmioro
Nieśmiertelności jasnym odbłysku
Płomienni staną na uroczysku
Ze złocistymi hełmy na skroniach
Na hełmach mając wieńce dębowe
U boków jasne miecze stalowe

A na to śpiący wojacy w grobie
Zbudzą się - sami otworzą sobie
Mogiły swoje; I odmłodzeni
O kruczych włosach, licem rumieni
Wstaną, u boków z odmłodzonymi
Jak sami, mieczami przezroczystymi

I w ślad za wodzmi pójdą swojemi
Pode słonecznym proporcem Boga
Wznosić cześć Jego świętą na ziemi
Walić ołtarze czarnego wroga

Siedmiu rzek wielkich przebrodzą łoża
O dwa niezmierne oprą się morza
Siedem lat ze złymi bój będą wieść
W stu krwawych bitwach, aż ich powalą
Wreszcie zwycięstwa stosy zapalą