Faustian Ethos

Πάρε μακριά το κρασί, απόψε η ψυχή μου είναι άγρια
Τα μέρη είναι ίδια: Γεσθημανή και εδώ, ο Αλεκτωρ ακούγεται το ίδιο
Πάρε μακριά τον Αρτο, σήμερα θα πεθάνω

θα ειμαι παντα εδω
οταν με τυλιξουν
εγω θα ειμαι παντα εδω!

Προσπέρασα τον παράδεισο
Αλλού καίγονται οι φίλοι μου
Μπορεί να χάσαμε πιο πολλά απ’ όσα κερδίσαμε μαζί
Αλλά η τιμή είναι μεγάλη
Και όταν η μνήμη σβήσει και τα ονόματα χαθούν
Θα μείνουμε σα λέπρα σε πανί, σα εφιάλτης
Στον ύπνο σας

Αφήστε τη γη για τους κοινούς
Εμείς θα φύγουμε σε άλλους ωκεανούς ελπίδας
Μετρήσανε τη γη, την τεμαχίσανε
δεν έμεινε σπιθαμή ελευθερίας

Αφήστε τη γη για τους φοβισμένους
Τα άρματά μας στρέφονται στον ουρανό, και καλούμε τα φτερά αρχαίων θεών
Για νέους Αρμαγεδώνες

Αφήστε τη γη σε όσους κοιμούνται
Για όσους δεν τολμούν να δουν ψηλά
Πετάω απόψε
Προς την Αποθέωσή μου

Και τι να γράψετε στον τάφο μου
Εδώ είναι το κουφάρι του
Πιο πάνω συνήθως και πιο χαμηλά συχνά από τους άλλους
μέτριος ποιητής και από πάνω δυο μέτρα χώμα
Και εγώ θα είμαι κύμα που θα σκάω στο Άλφα του Κενταύρου