Canción pra escribir mañá

Dixeronme de neno cando era
namais que vento e fume dado ó vento.
Sen sempre un alma pura, un sentimento
de rosas e de estrelas, primaveira.
Unhos anos dispois ó sé-lo inferno
dun bosco escomenzando a abrirse á vida
dixeronme: Neno, a vida eche moi dura,
moi sofrida
despois da primaveira, ven o inverno.
Agora pola terra camiñando,
loitando coa vida, en contra da vida,
non ollo mais que pranto e xeada
Ninguén me dice nada.
Vou andando, silandeiro,
pola chaga compartida,
porqué non me dín nada...?