Silvia

Het was lente en de bomen liepen uit
Het was lente en de vogels zongen luid
En van de trappen van 't stadhuis
Daalde stralend wit en kuis
Silvia, m'n liefste met de verkeerde in jacket

En ze lachte en ze zwaaide naar 't publiek
Dat bleek staan en er was draaiorgelmuziek
En na een allerlaatste foto dook ze in een grote auto
Silvia, m'n liefste met de verkeerde in jacket

En ik fietste door de straten naar haar huis
En ik trof haar tussen allerlei gespuis
Bij de openslaande deuren in een wolk van lentegeuren
Silvia, m'n liefste met de verkeerde in jacket

Toen ik voor haar stond herkende ze me pas
Of ik iemand uit een vorig leven was
Allemaal voorbij en stuk en ik wenste haar geluk
Silvia, m'n liefste met de verkeerde in haar bed

Later, bij de wegenwacht, heb ik nog vaak aan haar gedacht
Langs de eindeloze wegen als het stroomde van de regen
Dat ik haar in het donker tegen
Silvia, m'n liefste schat
Pech gehad
Pech gehad
Altijd, altijd pech gehad