WangXian

WangXian

WangXian

bloemen dansen in de wind, een jong jaarfēihuā lián bì fēngliú yì niánshào
in de oude stad groeit de lentebloeigū sū yòu fàn chūn cháo
alle winden fluisteren, verstopt in de wolkenqún fēng yǐnyǐn yún shēn chù
langzaam voel ik de tegenwindyánmián zì yǒu xiāngsī dào
ook al gaan mensen weg, blijft de ijskoude kernrén suī qù bīngxīn wèi xiāo

als het bordspel begintyǔguò pípá qiào
kun je elke kans gebruiken om iemand iets aan te doenzhú gāo lüè tiāo suíshǒu pāo shéi jiēzhe
verschillende smaken, zoet en zuur, brengen een lach na de zongè zhōng suān tián rìhòu dōu fù yīxiào

het was ooit dat de diepe gevoelens echt warenyuánlái chén qíng jù shì jiù rén
hoe kan ik de oprechte gevoelens verbergen?liáodòng xīnshì rúhé néng bì chén
met jou blaas ik de vreugde en de haat samen wegyǔ nǐ yī qū chuī chè huān tóng hèn
vergeet de tienduizend jaren, blijft het puurqiānfānguò hái tiānzhēn

als ik zeg, maak je geen zorgen, ga eenvoudig en vrijdào shuō suíbiàn yìqì hé xiāoyáo
het lijkt allemaal zo chaotischshēnhòu què shì tāotāo
het donkere water stroomt langzaam, samen met de lenteyān shuǐ tiáotiáo gòng qīngzhōu
als de wolken zich samenvoegen, straalt de hemelyún píng dēnghuǒ jiē tiān zhào
word wakker, het is niet dat ik het vergeethū xǐng lái bùshì tā xiāo

de stad schat 3000 zinnenchénshì sānqiān tiáo
niet eens de prins kan lachen, wie kan dit nog begrijpen?bùjí bàn tán tiānzǐ xiào shéi zuì dào
verlangen naar wat ooit was, maar het vergt begriptíng xián wàng jī qíng dòng què nán zhīxiǎo

het was ooit dat één beweging nodig wasyuánlái zài féng zhǐ xū yīshùn
om het verleden te waarderen, overal verandert de geurguòwǎng zàiyì hébì chùchù wén
met jou praten tot de dood opwarmtyǔ nǐ huà jǐn shēngsǐ jiǔ shàng wēn
en tien jaar dromen zijn nog steeds koudshí nián mèng wèi jué lěng

het was ooit dat de diepe gevoelens echt warenyuánlái chén qíng jù shì jiù rén
hoe kan ik de oprechte gevoelens verbergen?liáodòng xīnshì rúhé néng bì chén
met jou blaas ik de vreugde en de haat samen wegyǔ nǐ yī qū chuī chè huān tóng hèn
vergeet de tienduizend jaren, blijft het puurqiānfānguò hái tiānzhēn