Água do Bongo

Water van de Bongo

Água do Bongo

Slaperig gezicht... Inderdaad, met... Water van de bongo... Geluidsplaat... De datum waarop ik ga... Sleep mijn lichaam...Cara de sono... De facto, com... Água do bongo... Placa de som... A data em que vou... Arrasto o meu corpo...

Slaperig gezicht. Inderdaad, met een glimlach van iemand die net het water van de bongo op de geluidsplaat heeft gemorst. Op een dag maak ik de keuze van de datum waarop ik ga onomkeerbaar. Ondertussen sleep ik mijn lichaam naar de dokter, omdat mijn fles leeg is. Koude zweetdruppels, poriën stoten damp uit.Cara de sono. De facto, com um sorriso de quem acabou de entornar a água do bongo na placa de som. Um dia, torno irremediável a escolha da data em que vou. Entretanto, arrasto o meu corpo, até ao doutor, porque o meu frasco acabou. Frios suores, poros disparam vapor.
Uren later, om de brand in mijn borst te verlichten, schrijf ik. Maar mijn handen trillen constant, terwijl ik beelden samenstel die ik uit de achterkant van mijn hoofd haal. Voor me, een gezicht van weinig vrienden die niet begrijpen dat ik niet voor een praatje ben zonder eerst hierover te praten. Een gezicht van weinig vrienden, ongeacht het aantal. Ze functioneren allemaal op basis van waarschuwingen, ik beperk me niet tot één. Ik verdwijn. Rol dat asfalt tapijt voor me uit, alsof de Google-auto voorbijrijdt. Ik heb de kaart nooit bekeken. Jongeren vragen om advies, in een geest van delen en gemeenschap met de massa. Laat me de winkel uit. Dit is voor de schare die mijn middelmatige momenten predikt, alsof alles wat ik aanraak geweldig wordt – dat is de geest. Ik zal arm sterven door mijn werk. Tot nu toe, schat ik, heb ik, weet ik veel, een cent per uur verdiend. Ik zou liever in een tehuis eindigen. Nee, ik zou liever een nier doneren. Nee, serieus, ik zou liever mijn eerstgeborene in een teil verdrinken dan hem te zien opgroeien tot een basic – door de dood, zul je een voorbeeld zijn. Laat hen jou een martelaar maken.Horas depois, para aliviar o ardor no peito, eu escrevo. Mas mãos tremem sem parar, ao compor imagens extraídas da parte de trás do meu topo. À frente, uma cara de poucos amigos que não percebem que não estou para conversas sem termos de conversar antes sobre isso. Uma cara de poucos amigos, independentemente do número. Funcionam todos à base de avisos, eu não me resumo num. Eu sumo-me. Façam rolar esse tapete de alcatrão na minha frente, como se fosse a passar o carro da google. Eu nunca espreitei o mapa. Fedelhos pedem conselhos, numa de partilha e comunhão com as massas. Desamparem-me a loja. Esta é para a corja que prega os meus momentos medíocres, como se tudo em que toco se tornasse magnífico – é esse o espírito. Hei-de morrer pobre pela minha obra. Assim por alto, até agora, devo ter ganho, sei lá, um cêntimo por hora. Eu preferia acabar num lar. Não, eu preferia doar um rim. Não, a sério, eu preferia afogar o meu primogénito num alguidar do que vê-lo a crescer até se tornar um básico – pela morte, serás exemplo. Eles que façam de ti um mártir.

Cijfers... Overtuigd... Negatief... Positief... Daarvan geloof ik... Wijn... Alleen... Vrienden.Dígitos... Convencido... Negativo... Positivo... Disso, acredito... Vinho... Sozinho... Amigos.

Wat betreft het aantal cijfers, ben ik ervan overtuigd dat mijn negatieve saldo jouw positieve overstijgt. Bovendien geloof ik dat ik, alleen met wijn, me al meer heb bezopen dan jij met je vrienden. Wanneer ik schrijf, stroomt het gif dat in me zit warm naar buiten. Dit is mijn vroege afscheid. Mijn soort sterft vroeg. Nervositeit? Altijd. Ik snijd banden door. Ik zeg “meisje, ik kom terug, maar vandaag kan het nog niet zijn”. Voet op het gaspedaal. Ik heb niets nodig. Ik schrijf deze letters met dezelfde pen waarmee ik de cover teken. Opgesloten in mijn kamer, wanneer ik rubberen handschoenen aantrek, knip ik letters uit tijdschriften en stuur anonieme haatbrieven naar ex-vriendinnen. Ze weten wat hier gaande is. Ik ben slecht met namen, ik ben vreselijk met data, omdat ik het heerlijk vind om dronken te roken. Vijf jaar thuis maar met een hoge moraal, in de geest van “ik ben nooit van de weg teruggekomen”. Het leven is waardeloos. Alleen woede blijft. Ik vrees dat ik de veertig niet haal. Er is geen tijd om een dutje te doen. Sorry als ik niet rondloop met een hoorn op mijn voorhoofd met een elastiek, terwijl ik vlinders laat scheten. Ik zie verder dan de onzin.No que toca à quantidade de dígitos, estou convencido que o meu saldo negativo ultrapassa o teu positivo. Além disso, acredito que, só com vinho, já me embebedei mais sozinho que tu com os teus amigos. Quando escrevo, escorre quente o veneno que me corre dentro. Este é o meu adeus precoce. A minha laia morre cedo. Nervoso? Só sempre. Corto rente laços. Falo “fêmea, um dia volto, mas hoje ainda não pode ser”. Pé na tábua. Eu não preciso de nada. Escrevo estas letras com a mesma caneta com que desenho a capa. Trancado no quarto, quando calço luvas de borracha, recorto letras de revistas e envio anónimas cartas de ódio às ex-namoradas. Elas sabem o que aqui se gasta. Não tenho jeito com nomes, sou péssimo com datas, porque adoro fumar bêbado. Há cinco anos em casa mas moral altíssima, numa de “eu nunca voltei da estrada”. A vida não presta. Só ira resta. Temo não alcançar os quarenta. Não há tempo para dormir a sesta. Desculpem-me se não ando de corno preso à testa com um com elástico, a peidar borboletas. Eu vejo além das tretas.