Myte

Der kor aldri nokon hadde ferdast bortved,
Der sku norske kallen byggja grenda I fred.
Han bygde så stova av stokk og stein,
Og rundt ho eit stabbur, ei smia og stall.
Han bygde så grenda av stokk og stein,
Lika ved døra te trollgubbens hall

Der traff han så frua med stemme av gull,
Lika ved døra te trollgubbens hall.
Sangen låt heller dyster og trist,
Ho lengta etter frukter på kvist.
Ho misliker gubben og hans hall så mørk,
Har hug til skogen, hvert skudd på hver bjørk

Han såg på sitt rike, praktfullt og stort,
Fra tinda og berg, te fjorda og hav.
Fekk hug te sitt rike, mektig og stolt,
Fra bloma og eng te skoga av gran.
Der kor aldri nokon hadde ferdast bortved,
Der sku norske kallen stela trollgubbens viv

Han gjekk så te smia og smidde sitt sverd,
I songen te huldra han høyrde sitt kall.
Han gjekk så frå smia og satte sitt sverd,
Lika I strupen og trollgubben fall
Så giftes han frua med stemma av gull,
Lika ved døra te trollgubbens hall