onstandvastig

Roe kan een zee zijn zonder baren?
Hoe kan een minnaar leven zonder pijn?
Zonder dr oefheid of bezwaren,
Zonder kwelling kan hij niet zijn.
Hoe kan een minnaar zich vertrouwen,
Op de geen die hij bemint?
Op de zwakheid van de vrouwen,
Want zij verander en als de wind.
Eerst is het oosten, dan weer het westen,
Dan is het zuid en dan weer noord,
Heden is het vriendschap en morgen is het kwestie:
Maar zo houdt men geen akkoord!
Die mij eertijds dacht te minnen,
Toont mij nu een stuurs gelaat,
Want zij is zo trots van zinnen,
Ik vind bij haar geen troost of baat.
Hoe zou ik haar durven aanschouwen?
Die ik eertijds te minnen dacht,
Die gaat nu met een ander trouwen!
Wie had zulks ooit van haar verwacht?
Maar ik zal daar om niet treuren,
Gelijk een tortelduifje doet :
Zulks ziet men nog meer gebeuren!
Vaar dan wel, mijn liefste zoet!
Nu wil ik haar niet meer minnen;
Ik houd mij aan de eenigheid.
Ik zet ze liever uit mijn zinnen.
Vaarwel die mijn jong hart doorsnijdt!
Ik aanschouw de wilde dieren,
Die daar loopen in het woud,
En de vogels die daar zwieren,
En op den Schepper ik mij vertrouw!