Ved'ma i Ociol

V detstve tsyganka mne odna
Predskazala budto ia,
Esli sil'no poliubliu,
To liubimogo sgubliu,
Chto izmeny ne proshchu
I zhestoko otomshchu:
Ne spetsial'no, no so zla
Prevrashchu ego v osla.

On ochen' milym parnem byl,
No zachem on izmenil?
I togda vsio nachalos',
Predskazanie sbylos',
I vnezapno nad soboj
Poteriala ia kontrol'
I neschastnyj stal stonat',
Seroj sherst'iu obrastat'.

Ved'ma ia, ehkh, ved'ma ia,
Takaia vot nelegkaia sud'ba moia,
Siloj ia nadelena,
No na bedu liubov' moia obrechena.

I moj liubimyj navsegda
Zhit' ostalsia u menia.
I za mnoiu po piatam
On khodil i tut i tam.
Zamechala ia poroj,
Kak stradaet milyj moj,
I zhalela ia osla -
Na lugu ego posla.

Ia vsio khotela kak-nibud'
Oblik milogo vernut',
Ia staralas', kak mogla,
No nichem ne pomogla.
On kopytami stuchal,
Po-oslinomu krichal,
I khvostom svoim vertel,
Chelovekom byt' khotel...

Lish' ponial on, chto obrechion
Do zakata svoikh dnej
Byt' stradaiushchim oslom
Pod opekoiu moej,
I v itoge nakonets,
On priblizil svoj konets:
Chto-to vypil, chto-to s'el,
I bedniaga okolel.